Column: De stille peuter

Zo vierden wij ooit Kerst op Curaçao met onze baby van zes maanden en onze dochter van tweeëneenhalf. De herfstmaanden waren pittig geweest, aangezien zoonlief niet sliep en veel huilde. Familieverplichtingen met de feestdagen zagen we niet zitten en Curaçao bleek met z’n winterzon de ideale escape. We boekten een huis met zwembad. Het volledige interieur was fris en wit; de lampen, de muren, de bank. Het grote teakhouten terras keek uit over een glinsterende zee, waar zo nu en dan dolfijnen vrolijk voorbijsprongen.

De omgeving had de uitwerking die we hoopten. Binnen de kortste keren stonden we allemaal in de relaxstand. De baby sliep, de man en ik bungelde met onze voeten in het zwembad met een cocktail in ons hand en de peuter zat al een poosje binnen aan tafel een tekening voor opa te maken. Wat we toen nog niet wisten, is dat een lange periode van stilte een voorbode van ellende is. Je wil je kind horen zingen, roepen of -desnoods- huilen. Maar een stille peuter is foute boel.

“Mooi, heel mooi”

Rozig van de middagzon en de Pina Colada glimlachten we tegen elkaar dat het leven soms best perfect kan zijn. Slenterend liepen we naar binnen om ons tekentalent-in-de-dop te overladen met aandacht. Want hé, als ze zo lang en lief zelf spelen, dan moet dat natuurlijk geprezen worden. Positief belonen, zodat je bloedjes weten dat ze dit gedrag vaker mogen inzetten.

Op de kraakwitte tafel lag keurig een placemat, een stapel papier -deels voorzien van ondefinieerbare stillevens- en een omgekieperd bakje stiften. Maar van dochterlief ontbrak ieder spoor. Tussen de bank en de muur kirde plots een meisjesstemmetje. “Mooi, heel mooi” klonk het vol trots. Een blond staartje en twee stralend blauwe ogen kwamen omhoog. In haar handje een rode dikpunter. En dan is er die fractie van een seconde waarin je weet dat het foute boel is. Dat de rust van zojuist de heat of the moment van de peuter was. En dat haar trotse blik helemaal niks te maken had met haar vermogen om zo lief en stilletjes zelf te spelen.

Nee, de trots had alles te doen met de zojuist geproduceerde muurtekening op de smetteloze wanden van de villa. De rode lijn die gedecideerd van de ene kant van de kamer via de middelste muur naar de andere kant van de kamer was getrokken. “Mooi, rood” zei ze nogmaals.

Stille peuters, grote ellende

De rest van de middag zat de man op zijn knieën met een afwasborstel in zijn hand in de hoop de schade te beperken. Ik kwam tot het inzicht dat sommige vakantiehuizen echt te wit zijn voor een gezin met kinderen, dat dikpunters een stuk minder onschuldig zijn dan ze doen vermoeden en dat stille peuters de allerergsten zijn.

Heb jij ook iets meegemaakt met je kinderen waar je op het moment zelf om kon huilen, maar waar je inmiddels om kan lachen? Mail ons je verhaal en wie weet vind je het binnenkort terug op de onze website.